Asia z bloga mojahistoriaviolki.blogspot.com zajęła II miejsce gratuluję:)
"W jednej sekundzie może zawalić ci się całe życie,
a w następnej możesz się zakochać skrycie"
Nazywam się Francesca, mam 15 lat i odkąd pamiętam mieszkam we
Włoszech. Mam tu całe życie, rodziców, brata ( Lukę), przyjaciółki
(Susanne, Valerie ) i chłopaka ( Tomasa, który pracuje u nas w barze).
Uczę się w szkole muzycznej. Umiem grać na gitarze i klawiszach, lubię
też śpiewać. Właśnie skończyłam lekcję gry na gitarze i kieruję się do
baru na moją zmianę. O nie zaraz się spóźnię, od razu przyśpieszyłam.
Weszłam do baru w momencie rozpoczęcia mojej zmiany.
- W końcu jesteś. - miło przywitał mnie brat- Dzisiaj zostajesz dłużej.
- Dlaczego?? Przecież za godzinę przychodzi Tomas.
- Nie będę ci nic tłumaczył, po prostu przeczytaj ten list - podał mi
do ręki kopertę z moim imieniem- czytaj szybko póki nie ma gości.
Od razu otworzyłam ją:
Droga Fran!
Przepraszam, nie chciałem. Ja cię naprawdę kochałem, ale nie tak jak
ją. W niej zakochałem się od razu, po prostu ona była mi przeznaczona,
ale nie mogłem ci o tym powiedzieć. Wiedziałem, że to się tak skończy.
Wiedziałem, że gdy się dowiesz to mnie zwolnicie. Spotykam się z nią od
paru miesięcy. Ona wiedziała, że miałem dziewczynę i nie miała mi tego
za złe. Mówiła, że rozumie, że ja nie chcę stracić pracy, ale stało się,
twój brat słyszał jak się z nią umawiałem na dzisiaj i tak jak sądziłem
- wylał mnie. W dodatku dostałem w twarz ( przyznam nie sądziłem, że
twój brat jest taki silny). Więc skoro już i tak nie mam pracy, to po co
to ciągnąć? To koniec. Nigdy cię nie kochałem, chodziło mi tylko o
pracę.
Tomas
Ps. Oddaj mi wszystkie rzeczy, które ode mnie dostałaś, zwłaszcza tego
wielkiego misia. Rozumiem, że nie chcesz mnie widzieć, więc zostaw
je pod moimi drzwiami. Cześć!
Nie mogę w to uwierzyć, to nie może być prawda.
- Chodź do mnie kotku, Luca mi powiedział co się stało - mama pewnie
czekała, aż skończę czytać, aby móc mnie przytulić. Normalnie bym się
obraziła, ale dziś jej potrzebowałam. Podbiegłam do niej i mocno ją
przytuliłam.
- Jak on mógł?? On miał drugą dziewczynę! Od paru miesięcy!! - wykrzyczałam to wszytko, bo jest mi strasznie źle.
- Nie płacz, proszę. Wezmę tą zmianę za ciebie, ale nie płacz już proszę. Nie znoszę jak jesteś smutna.
- Dobrze mamo, postaram się, ale nie wiem czy to jest w ogóle możliwe -
łzy znów popłynęły ciurkiem z moich oczu. Nie mogę zrozumieć dlaczego.
Przecież mogliśmy być przyjaciółmi, a on.... Nie chcę o nim myśleć.
- Idź się połóż.- powiedziała mama
- Dobrze.
Jestem w pokoju, ale nie mogę na niego patrzeć. Wczoraj mieliśmy
rocznicę ( spotykaliśmy się od roku ) i cały pokój obkleiłam naszymi
zdjęciami, aby mu zrobić niespodziankę. Wczoraj był taki szczęśliwy jak
to zobaczył. Nienawidzę go. Z całą siłą ściągam nasze zdjęcia ze ścian i
dokładnie każde targam. Nagle przypominam sobie tekst jego listu "Oddaj
mi wszystkie rzeczy, które ode mnie dostałaś, zwłaszcza tego wielkiego
misia" patrzę teraz na tego miśka i mam ochotę go rozszarpać. Pamiętam
jak go dostałam. To było na naszej pierwszej randce w wesołym miasteczku
- wygrał go dla mnie. W tym momencie czuję niechęć do wesołych
miasteczek oraz wszystkich niewinnych pluszaków.
-Francesca!! Musisz się opanować! - mówię sama do siebie
-Oddam mu to wszystko będę ponad to.
Idę do salonu i szukam jakiegoś pudła, aby pochować te wszystkie
rzeczy. My mamy w salonie pełno pudeł po produktach, które przyworzą do
baru, lecz dziś jak na złość nie mogę niczego znaleźć. W złości
przeszukuję wszystkie szafki, w końcu dochodzę to półki na samym końcu.
Nigdy do niej nie zaglądałam. Otwieram ją i widzę pudło. Jestem
szczęśliwa w końcu jakieś znalazłam, lecz ono spada, gdyż ta półka jest
na samej górze. Wysypują się z niego jakieś dokumenty. Lepiej je
pozbieram bo jeszcze mi się dostanie za to. Kucam, aby je podnieść i co
widzę " Dokument o adopcji Francesci Cavulgia" Nic nie rozumiem o kogo
chodzi. Czytam dalej " Dokument z dnia 21. 04. 1998r." Przecież to moja
data urodzin, o co tutaj chodzi??? Jestem coraz bardziej zdziwiona, lecz
czytam dalej " Od dnia dzisiejszego stają się państwo rodzicami
zastępczymi dla dwu letniej Francesci Cavulgia, która zmienia nazwisko
na państwa" Nadal nie mogę uwierzyć w to co czytam. To nie może chodzić
mnie, to nie prawda na pewno nie. Coraz bardziej przestraszona znajduję
inny dokument "Biologiczni rodzice Francesci nie mogą się nią zająć
ponieważ ulegli wypadkowi i są w bardzo ciężkim stanie. Francesca także
uległa obrażeniom - straciła pamięć" Nie mogę w to uwierzyć, jednak
chodzi o mnie.
- Czy ja mam 17 lat??? To wszystko to jakieś żarty! To jakiś sen, a ja zaraz się obudzę!!!
- Nie kochanie to nie jest sen - usłyszałam za plecami głos taty
- Tak kotku tata ma rację, jesteś adoptowana, twoi rodzice nie mogli
się tobą zająć, bo byli w ciężkim stanie, a ty potrzebowałaś opieki. -
dodała mama
- Postanowiliśmy, że ci powiemy, gdy skończysz 18 lat. - znów odezwał się tata
- Czyli za rok, czy może za trzy?? Jak mogliście ukrywać przede mną, że
mam 17 lat??? Nie spodziewałam się tego po was! Ja was kochałam i
gdybym wiedziała to nadal bym was kochała, a teraz nie wiem!! Mam
serdecznie dość!! To jest najgorszy dzień w moim życiu nie dość, że mój
chłopak jest idiotą to jeszcze wy nie jesteście moimi rodzicami. Zaraz
mi pewnie powiecie, że Susana i Valeria były przez was wynajęte, aby się
ze mną przyjaźniły!!!!
- Nie, ale....
- Co, ale?!?!? Macie mi natychmiast powiedzieć o co chodzi?!!!!
- No dziewczyny dzwoniły dziś rano, że wyjeżdżają na 4 miesiące na Hawaje ze swoimi rodzicami.
- Wiecie co mam was serdecznie dość!!! Powiedzcie mi tylko jedno, czy moi rodzice żyją???
- Tak, mieszkają w Buenos Aires.
- Dziękuję, mam nadzieję, że chociaż raz powiedzieliście mi prawdę!!!!
Wbiegłam do pokoju. Chwyciłam mój plecak wrzuciłam do niego całe moje
oszczędności, a uzbierało się tego parę tysięcy oraz teczkę, do której
włorzyłam wszystkie dokumenty z pudła w salonie. Wybiegłam z domu i
złapałam pierwszą taksówkę jaką widziałam. Przyjechałam na lotnisko po
paru minutach. Znalazłam lot do Buenos Aires. Samolot wylatywał za 3
godziny. Zapytałam panią na recepcji czy są jeszcze wolne miejsca:
- Tak, jedno kosz 1965 złotych.
- Proszę - wyciągnęłam z plecaka pieniądze i podałam pani.
- Proszę czekać na lot.
Po 3 godzinach już siedzę w samolocie do Buenos Aires. Może sprawdzę co
ja ze sobę wzięłam. A więc zostało mi tylko 1500 złotych mam nadzieję,
że tyle mi wystarczy. W plecaku znalazłam jeszcze notes,
słuchawki, błyszczyk i kanapkę. Zostały z dzisiejszych lekcji.
Wyciągnęłam notes. Przejrzę dokumenty może znajdę adres albo co kolwiek o
moich rodzicach. Jestem głupia nie mam długopisu, ale mam błyszczyk.
Przeglądam dokumenty, ale znalazłam tylko nazwisko oraz imiona moich
rodziców - Josh i Samanta Cavulgia. Pochowałam wszystkie rzeczy. Co ja
mam zrobić??? Chyba postąpiłam zbyt pochopnie, a teraz nie mam pieniędzy
na bilet powrotny. Co ja narobiłam. Podkuliłam nogi i zaczęłam płakać.
- Nie płacz. Co się stało? - usłyszałam głos. To była staruszka, która
siedziała obok mnie. Od razu otarłam oczy o rękaw i powiedziałam:
- Nic, nic.
- Masz - starsza pani podała mi chusteczkę - co się stało, mi możesz
powiedzieć jestem tylko starszą panią. Nic ci nie zrobię. Bym zapomniała
- lekko uderzyła się ręką w głowę - nazywam się Natalia. - podała mi
rękę.
- Francesca - uścisnęłam jej rękę
- Mamy dużo czasu, a i tak nie mam nic do roboty, opowiesz mi, co się stało?
- Po prostu, nie wiem. Mam zły dzień i wciąż się łudzę, że to tylko sen
- Ale to nie jest sen
- Wiem i to jest najgorsze. Niech pani posłucha. Mam 15 lat mieszkam we
Włoszech odkąd pamiętam. Mam rodziców, brata, przyjaciółki i chłopaka- w
sumie byłego chłopaka. Zaczęło się od tego, że chłopak ze mną zerwał.
Napisał list, ze od paru miesięcy ma inną dziewczynę, a ze mną spotykał
się tylko dlatego, aby mieć pracę. Bo on pracował u nas w barze, lecz
mój brat nakrył go jak się umawiał z dziewczyną przez telefon i go
wywalił, a co lepsze to mu przywalił.
- Każdy przechodzi zerwania, ale to nie powód, aby uciekać z domu.
- Niech pani posłucha, bo to dopiero początek mojej historii. Napisał
też, abym mu oddała jego rzeczy, więc zaczęłam szukać pudełka w salonie i
nagle znalazłam. Było ono w wysokiej szafce i spadło. Ja chciałam
pozbierać dokumenty, które się wysypały i przeczytałam, że to dokumenty
adopcyjne. Okazuje się, że jestem adoptowana, a co najgorsze moi rodzice
żyją. Tylko mieli wypadek i nie byli w stanie się mną opiekować,
ponieważ byli w ciężkim stanie, ja też nie wyszłam z tego cała.
Straciłam pamięć. Na tych dokumentach była data, którą rodzice wmówili
mi jako datę urodzin, a na tych dokumentach piszę, że miałam w tedy dwa
lata. Czyli wychodzi na to, że mam 17 lat. Wyobraża to pani sobie?? Jak
rodzice mogle ukrywać przede mną kiedy się urodziłam. Jakby tego było
mało to moje przyjaciółki wyjechały na 4 miesiące. Dowiedziałam się
tylko, że moi rodzice mieszkają w Buenos Aires i jestem tu.
- Dużo przeszłaś Francesco. Współczuję ci.
- Dziękuję, ale to mi nie pomoże.
- Ale ja wiem jak ci pomóc. Lecę do Buenos Aires do syna. On ma duży
dom i wnuka w twoim wieku. Na pewno pozwoli ci u niego zamieszkać, a ja
pomogę ci w poszukiwaniach rodziców.
- Na prawdę?? Strasznie pani dziękuję, ale czy pani syn się zgodzi przyjąć obcą dziewczynę pod swój dach?
- Na pewno się zgodzi.
- Bardzo pani dziękuję.
- Ale stawiam warunek.
-Jaki? Zrobię dla pani wszystko.
- Jak tylko wylądujemy to zadzwonisz do rodziców i dasz mi z nimi porozmawiać. Oni na pewno strasznie się o ciebie martwią.
- Oczywiście
Przez resztę drogi pani Natalia opowiadała o swoim wnuku - Marco. Nawet
pokazała mi jego zdjęcie oto ono. Muszę przyznać, że jest całkiem
ładny. Francesca to nie czas na chłopaków, masz ważniejsze rzeczy na
głowie. Gdy wylądowaliśmy spełniłam prośbę pani Natalii. Ona zapewniła
moich rodziców, że jestem bezpieczna. Następnie pojechałyśmy taksówką do
domu jej syna. Drzwi otworzył nam Marco i od razu przywitał się z
babcią. Ja stałam za nią więc mnie na początku nie zauważył, lecz po
chwili mnie zobaczył i promiennie się uśmiechnął.
- Babciu, a to kto? - zapytał.
- To moja znajoma, zamieszka u nas na jakiś czas.
- Ale nie mamy wolnego pokoju.
- To zamieszka ze mną w pokoju.
- Dobrze wejdźcie.
Mieli duży dom, ale w środku był jeszcze większy niż na zewnątrz.
- To wasz pokój, za chwilę przyniosę z góry materac, abyś miała gdzie
spać. - pokazał nam pokój, a za chwilę zniknął na schodach
- Ładny prawda? - Natalia zdziwiła mnie tym pytaniem i się troszkę zarumieniłam, a ona za to się zaśmiała.
- Mam materac - powiedział wchodzący Marco. Położył go na ziemi i nas zostawił.
- Idę coś zjeść, idziesz ze mną? - zapytała pani Natalia
- Nie dziękuję, jeśli pani pozwoli to byś przespała, jestem trochę zmęczona
- Dobrze śpij. W sumie już 22, więc ja też pójdę spać. Dobranoc - powiedziała, zgasiła światło i wyszła
- Dobranoc
Obudziła mnie kłótnia. Usłyszałam, że pani Natalia się z kimś kłóci:
- Ty nie wiesz ile ona przeszła.
- Rozumiem, że ona nie ma gdzie mieszkać, ale to nie znaczy, że ma być na naszym utrzymaniu.
- Proszę cię, tylko parę dni, później się wyprowadzi..
- Też nie możesz spać - usyszałam głos Marco, który stał przede mną. Sama nie wiem skąd się tam wziął.
- Tak
- Nie martw się ojciec zmięknie jak mu babcia opowie twoją historię. Ja jak ją usłyszałem to nie mogłem uwierzyć.
- Co mam powiedzieć? Sama w to nie wierzę.
- Nie martw się pomogę ci znaleźć rodziców, ale muszę się spytać, wiesz o nich coś więcej??
- Wiem, że nazywają się Josh i Samanta Cavulgia.
- Cavulgia??? Moja przyjaciółka ma tak na nazwisko. Mam pomysł pójdziesz jutro ze mną do studia i sama z nią pogadasz.
- Gdzie z tobą pójdę??
- Do studia, to taka szkoła muzyczna.
- We Włoszech chodziłam do szkoły muzycznej.
-Naprawdę?? Umiesz na czymś grać?
- Tak, gram na gitarze, klawiszach i trochę śpiewam.
- A zaśpiewasz mi coś??
- Już późno, nie powinnam.
- Mam nadzieję, że jutro cię usłyszę. - powiedział i znów zniknął na
schodach, a ja się w nim coraz bardziej zakochuję. Co najgorsze nie
spakowałam sobie, żadnych ubrań i jak ja mu się jutro pokaże w tych
ciuchach. Już wiem wstanę wcześniej i pójdę coś kupić. Może pani Natalia
pójdzie ze mną.
Następnego dnia:
Właśnie wracam z zakupów, kupiłam śliczną beżową tunikę oraz kolorowe
getry. Gdy weszłyśmy z panią Natalią do domu to Marco i jego tata
właśnie jedli śniadanie.
- No cześć, ładnie to tak wychodzić bez uprzedzenia?? - przywitał nas syn pani Natalii
- Poszłyśmy na zakupy, gdyż Francesca, nic sobie nie zabrała, idź się
przebrać bo zaraz wychodzicie - Pani Natalia zawsze wie co powiedzieć.
Po chwili znów weszłam do kuchni ubrana tak. Marco, gdy mnie zobaczył
bardzo się zdziwił i nawet powiedział, że ślicznie wyglądam. Po drodze
do "Studia" nie rozmawialiśmy dużo, gdy znaleźliśmy się w budynku tej
szkoły wyrwało mi sią jedno "Łał".
-Chodź Fran, przedstawię cię Camili - Fran, jak słodko... Nikt tak do mnie jeszcze nie mówił.
- Więc dziewczyny poznajcie się Camila to jest Francesca, Fran to jest Camila.
- Cześć! Słyszałam o tobie trochę. Wczoraj w nocy Marco do mnie dzwonił i mi powiedział twoją historię i wiem jak ci pomóc.
- Naprawdę?? Znasz Josha i Samantę??
- Tak to moja ciocia i wujek. Wszystko się zgadza oni mieli córkę, lecz
oddali ją do adopcji po wypadku. Z tego wynika, że jesteśmy kuzynkami.
- Strasznie się cieszę. Kiedy do nich pójdziemy?
- Po zajęciach.
- A jeśli o zajęciach mowa. To właśnie zaczęły się zajęcia z Angie. - wtrącił się Marco i zaciągnął mnie do jakiejś sali.
- Dzień dobry, przepraszamy za spóźnienie.
- Nic nie szkodzi wchodźcie, a kto to z wami przyszedł??- pani zwróciła się do mnie
- To jest Francesca ona jest ze mną. - odpowiedział za mnie Marco. "Ona jest ze mną" - jak to fajnie brzmi.
- Angie, mógłbym zaśpiewać z Francescą??- zapytał
- Oczywiście.
- Ale ja.. - nie wiedziałam co zrobić
- Wczoraj mi obiecałaś, że ze mną zaśpiewasz, masz tutaj tekst. -
popatrzył na mnie swoimi pięknymi oczami, nie mogłam mu odmówić.
Podeszłam do klawiszy, on zaczął grać cudowną melodię, a po chwili razem
śpiewaliśmy. Mimo, że nie znałam tekstu to czułam się jakby ta piosenka
była moja śpiewałam najpiękniej jak mogłam. Jak skończyliśmy to wszyscy
klaskali. Zajęcia się skończyły. Dlaczego w naszej szkole nie jest tak
fajnie.
- Zajęcia się skończyły, zadzwoniłam już do cioci i wujka i strasznie
się ucieszyli, gdy się dowiedzieli, że cię znalazłam. Czekają przed
studiem, chodźcie.- Powiedział Camila i zaprowadziła nas przed budynek,
gdzie stała dwójka ludzi, którzy byli moimi rodzicami. Podbiegli do mnie
i mocno mnie przytulili:
- Myślałam, że już cię nie zobaczymy. - powiedziała moja mama
- Niech państwo jej posłuchają dziewczyna ma świetny głos - wtrącił się
Marco, za co dostał kopniaka w nogę. - Ała, przecież to prawda -
dokończył
- Zaśpiewasz nam coś?
- Dobrze, ale może wejdźmy do budynku, nie będę śpiewać na polu.
Marco poprosił jakiegoś pana, abyśmy mogli zaśpiewać na scenie.
Następnie wyszliśmy na scenę i dla wielu osób zaśpiewaliśmy tą samą
piosenkę co wcześniej. Wyszło nam tak po występie znów nam klaskali, a
Marco mnie pocałował. Od tego dnia jesteśmy razem, ja mieszkam z moimi
prawdziwymi rodzicami w Buenos Aires (z rodziną we Włoszech utrzymuje
kontakty), przyjaźnię się z moją kuzynką Camilą oraz uczęszczam do
studia. Życie potrafi się zmienić w sekundzie. Najpierw jest dobrze,
później wszystko się wali, zaś za chwilę zyskujesz o wiele więcej niż
straciłeś :)
